Het is een dapper en eigenzinnig beestje. Hij woont op zijn paal en daar laat hij zich niet zomaar verdrijven, hoewel de paal direct aan een fietspad staat.
Ik zag hem 2 weken eerder al. In mijn verrekijker zag ik dat een Tureluur zo prachtig op een paaltje stond, mooi om te fotograferen. Maar tot mijn verdriet fietste er vóór mij een familie met kinderen, dus dan weet je het wel. De Tureluur bleef tot mijn verbazing werkelijk tot het allerlaatste moment op zijn paaltje zitten. Hij vloog mopperend op, maar keerde direct weer terug naar zijn paaltje.
Ik probeerde hem te besluipen, maar er was teveel fietsverkeer rond zijn stede.
Een week later was het hetzelfde verhaal. De Tureluur deed zijn uiterste best om op zijn uitverkoren paaltje, dat er steeds beschetener uit ging zien, te blijven zitten. Totdat hij dan uiteindelijk opvloog, even een rondje maakte en zich weer paalwaarts spoedde.
Vandaag is het maandag, wasdag, en bovendien heeft Oranje verloren, dus iedereen is weer aan het werk. Dan moet het toch heel stil zijn in Kardinge. Dus ik heb toch maar even de fiets gepakt.
Van verre zie ik hem al zitten, zijn paaltje ondertussen wit uitgescheten. Hij zit te pitten. Ik parkeer mijn fiets op grote afstand en sluip naderbij.
Dat sluipen is niet eens nodig, want hij laat zich niet storen. Zelfs als ik op slechts enkele meters ben genaderd blijft hij in slaaphouding, hoewel hij wel een oogje heeft geopend en dat strak op mij gericht houdt.
Het tafereel wordt wreed verstoord door een wandelaar met hond. Met tegenzin vliegt de Tureluur op en ik fiets maar weer een stukje door.
Dan hoor ik in de verte zijn roep en ik besluit om terug te fietsen om te kijken. En ja: hij zit weer triomfantelijk op zijn paaltje.
Ik parkeer mijn fiets en loop nu veel minder omzichtig naar het diertje toe. Hij laat zich niet verontrusten. Hij bekijkt mij en steekt dan zijn kop tussen de veren, zo van 'je bekijkt het maar met je camera.'
Een andere Tureluur vliegt uitnodigend om hem heen. Hij geeft een beetje plichtmatig antwoord en zet op één pootje zijn dutje voort.
Ik kan hem tot op korte afstand, minder dan 4 meter benaderen, zonder dat het hem lijkt te verontrusten. Af en toe kijkt hij op
en doet net of het helemaal geen kunst is om zo op één pootje te balanceren.
Dan komt er een wandelclub aan, zo een van 'De paden op de lanen in', en dan houd ik het maar voor gezien.
Over een paar dagen nog maar eens proberen.
Ana