We schudden handen en gaan dan op weg naar het Overwinningsplein. Bij de Westerkade lopen ons een paar bekenden bijna voor de wielen. He, dat zijn mijn Noorderplantsoenganzen! Door gemeenteambtenaren weggeroofd uit het Noorderplantsoen en zonder visie neergepoot bij de Ostadevijver namen ze eigengereid de benen en vestigden zich op een grasveldje aan de Westerkade. Ze zorgden daar voor vele nakomelingen en leefden nog lang en gelukkig. Voor zover het verkeer mee wilde werken.
Het regent en dat zal het voor een goed deel van de dag blijven doen vandaag. Maar de mensen hebben er zin in. Madeleine is de eerste die we begroeten en niet lang daarna volgen Anne, Tijmen, Renze en als laatste Jaap.
Er wordt even overlegd hoe te rijden.
‘Ik ben er geboren’, meld ik.
‘Mooi, dan kan jÃj ons vertellen hoe we moeten rijden’, vindt Tijmen.
Dan gaan we op weg.
Man, wat kan het allemachtig donker zijn zo vroeg in de morgen! Het komende anderhalf uur zie ik niets anders dan duisternis en ruitenwissers.
Ik heb het deuntje van Maggie MacNeal in mijn hoofd:
“Ik weet niet wat het is maar er is iets mis
Hoe zou dat komen
't Liefst loop ik alleen, niemand om me heen
In mezelf te dromen
'k Wil terug naar de kust
Heel ongerust zoek ik de weg naar de kust
Bijna niet bewust van de dreiging dat daar m'n jeugd voorbijging..â€
Dan staan we er ineens. In de regen bij de Hondsbossche Zeewering aan de kust van Noord-Holland.
Jaap is een man die veel verliest. Bij het beklimmen van de dijk is hij al een lensdop van zijn verrekijker kwijt.
‘Op de terugweg maar even goed zoeken’, zegt hij.
De zeewering van Petten ligt er verlaten bij. Geen hond te zien, maar ook de vogels laten het een beetje afweten. Wat meeuwen, Paarse Strandlopers en Scholeksters.
Van Anne leer ik dat de Scholekster in de winter een witte keelband heeft.
Het regent nog steeds en daar wil ik mijn camera natuurlijk niet aan blootstellen. Maar om u toch en beetje een indruk te geven laat ik u even een fotootje zien van de Hondsbossche Zeewering zoals die er vroeger uitzag.
Die vrolijke jongen links is mijn broer.
Als kind kwam ik er vaak, op de Hondsbossche Zeewering. Er krioelden miljoenen jonge krabbetjes over de basaltstenen en je moest bij iedere stap voorzichtig je voet neerzetten om de jeugd niet voortijdig dood te trappen. Als ze een veilig heenkomen wilden zoeken gingen ze ondersteboven aan het buikschild van ma hangen.
We gaan weer de dijk op om binnendijks te vogelen.
Renze haalt een joekel van een kijker tevoorschijn, een met 20 x en met beeldstabilisatie. Wat een man!
Madeleine en Theo zetten hun telescopen neer. We hebben uitzicht op een mooie plas.
Er worden mooie steltlopers gezien. Een Groenpootruiter, die hoort toch eigenlijk in Afrika te zitten. De excursisten kibbelen wat over de opgewiptheid van de betrokken snavel. Theo heeft hem mooi in de telescoop, dus ik ga ook maar eens kijken. Tja, ik weet het niet, wat heet opgewipt…
Dan verplaatst het beestje zich en tot mijn verbazing zie ik knalrode pootjes. Wat mal, denk ik, om een diertje met knalrode pootjes een Groenpootruiter te noemen.
‘Het is een Roodpootruiter’, biecht Theo op.
In de ANWB-gids lees ik dat die een subtiel omlaag gebogen punt heeft.
Mja, als beginner raak je nooit uitgeleerd.
We gaan verder naar het Noorden, naar het Zwanenmeer.
Het regent nog steeds, maar we houden de moed erin.
Hier zien we een werkelijk heel mooi Blauwe Kiekendief, man. Hoe prachtig en sierlijk zwenkt hij lauw wiekend over de velden!
We schuilen in de vogelkijkhut. Ik lees dat dat het een drijvende hut is. Hij is per helicopter hierheen gebracht om de natuur zo min mogelijk te verstoren. Het is een heel mooie hut, maar ik zoek weer tevergeefs naar de toiletten. Zou dat nou echt zo moeilijk zijn om een gelegenheid tot ontlasting te creëren met name voor de feminiene afdeling van de vogelaars?
Jaap verliest er zijn zakdoek die hij met behulp van een lange tak tenslotte weer uit de blubber weet te redden.
Het weer klaart trouwens geweldig op. De lucht wordt blauw met fascinerende wolkenslierten.
Er zijn niet veel vogels. Een stel eenden, die we later op de middag proberen te besluipen vanaf de overkant van het water. Maar daar lijken die eenden weer veel dichter bij de vogelkijkhut te zitten.
Volgens de beheerder van het gebied kunnen wij er in het voorjaar het Kleinst Waterhoen, het Porceleinhoen en de Waterral ontmoeten.
Anne heeft de Waterral trouwens horen roepen en op zijn aanwijzingen horen wij hem ook. Een heel klein regeltje dat steeds verder afzakt in toonhoogte. Alsof ie aan het sterven is.
De volgende stop is Balgzand in Den Helder. Dat is een geweldige ervaring! Echt een aanrader voor een excursie. Het is er mooi weer en je hebt er geen last van teken. Duizenden vogeltjes foerageren in het slik.
U moet zelf maar even kijken wat voor spul er zit, want dat weet ik allemaal niet hoor:
Maar wat het allermooiste is is dat ze met regelmaat van tijden een performance geven. Ze stijgen met zijn allen op en zwenken en vliegen dat het een lieve lust is en dat het je duizelig voor de ogen wordt.
Ik raak er niet op uitgekeken. Wat een geweldige kleurschakeringen!
Dan worden er twee Rosse Grutto’s in zomerkleed gesignaleerd! De natuur is echt helemaal van slag. Het is echt waar, ik heb ze zelf ook in de telescoop gezien. Twee knalrode Rosse Grutto’s die net doen of er helmaal niks aan de hand is.
Op een gegeven moment vliegen er weer ganzen over.
‘Dat zouden wel eens Kleine Rietganzen kunnen zijn’. Meldt Madeleine.
‘Als ze rosse poten hebben zijn het kleine Rietganzen.’
‘Mja, maar zie dat maar eens van zo’n afstand te onderscheiden van oranje poten. We hebben onze kleurwaaier niet bij ons’. merkt een mede-excursist op.
Het is niet te zien van zo’n afstand en ik maak er een paar foto’s van met mijn spilsplinternieuwe 300 mm-lens met converter om te testen of ik een vaste hand heb en misschien kun je het wel op de foto zien of het een Kleine Rietgans is of niet.
Op de terugweg valt de schemering weer in.
Theo heeft de plezierige gewoonte om gewoon even de naam te noemen van de vogel die hij ziet.
‘Torenvalk.. Buizerd.. Goudplevier.. Kleine Zwaan.. Fuut.. Kuifeend.. Aalscholver.. Kleine Zilverreiger..’.
De duisternis valt in en dan zijn we weer in Groningen.
Ik word weer netjes voor de deur afgezet en we nemen hartelijk afscheid.
Thuis aangekomen spoed ik mij om de foto’s van vandaag te bekijken.
Madeleine, het waren Taigarietganzen. Die poten zijn hartstikke oranje.
En, Jaap, shit, we zijn vergeten om naar jouw lensdop te zoeken.
Groet
Ana