goedmakertjes

[anaburen]

Het belooft een prachtige dag te worden. Het grijs is verdwenen en er zijn mooie luchten voor in de plaats gekomen.
Ik kan het niet laten: ik ga nog één keer naar de Selwerderhof om te kijken of de Pestvogels er misschien zijn teruggekeerd. Op mijn fietsje spurten naar het theehuis waar ik die vermaledijde fiets parkeer. Er is geen enkele vogelaar meer te bekennen. Wat een rust, en wat zou het toch fantastisch zijn als die Pestvogels zich nog eens lieten zien!
Ik loop naar de plek waar ze horen te zitten, bij het treurberkenlaantje. Als ik bij de urnenvelden ben aangekomen zie ik al dat ze er niet zijn. Helaas.

“Heeft u nog mooie vogels gezien?”
Een vriendelijk uitziende man spreekt mij aan en haalt een klein cameraatje uit zijn broekzak.
“Digitaal”, zegt ie.
Ik leg uit dat ik er nog maar net ben en ik vertel hem over ‘mijn’ Pestvogels en hoe mooi ze zijn. En dat er daar in die grove dennen al sinds een paar weken Ransuilen zitten. Hij luistert belangstellend.
“Maar wat fotografeert U hier eigenlijk?” vraag ik.
“Ik maak foto’s van grafzerken. Mijn vrouw is deze maand overleden en ik probeer om inspiratie op te doen voor de aanschaf van een zerk.”
Dat is een zware mededeling. Ik moet een besluit nemen. Maak ik mij ervan af, of ga ik erop in? Ik kies voor het laatste.
“Ze had longemfyseem, daarna longkanker en tenslotte ook nog een hersentumor. Met kerstmis belde de specialist nog op en zei hoe bewonderenswaardig mijn vrouw ermee omging. Maar daar koop je niks voor. Ze was een aparte vrouw. Ze hield niet van tierelantijnen, dus het moet een eenvoudige zerk worden.”
Ik ben erg onder de indruk van de manier waarop deze man met zijn verdriet omgaat. Hij vertelt in sobere bewoordingen hoe moeilijk hij het vindt om de avonden alleen door te komen, maar dat hij leuke kleinkinderen heeft die hij met veel plezier fotografeert.
“Ik hoop dat u nog heel veel mooie vogels tegenkomt’, zegt hij ten afscheid.
Ik ben ontroerd.

De Ransuilen zitten niet meer in de grove den. In gedachten loop ik richting vijver. Dan ineens, in een treurberk, zie ik zeven vogels zitten. Ik kan niet goed zien wat het is, want ik kijk tegen de zon in. Mijn hart maakt een sprongetje. Zou het…? Ik probeer aan de andere kant van de boom te geraken, maar dan vliegt het groepje op, richting vijver. “Sieiei, sieiei.” Geen gerinkel.

Er ligt een dun laagje ijs op de vijver. De Dodaarzen zijn niet te bespeuren onder de den. Hoe moet het IJsvogeltje nu aan zijn visjes komen, vraag ik mij bezorgd af. Er is nauwelijks nog open water. Ik stel mij verdekt op en wacht een half uur op het verschijnen van de IJsvogel. Ineens zie ik in de bomen achter de den de 7 vogels. Het zijn Koperwieken. Geen Pestvogels, maar goedmakertjes.

In de verte loopt de weduwnaar zoekend op het urnenveld. Het is begonnen te sneeuwen en langzaam wordt de Selwerderhof bedekt door een zachte witte deken.