Verhalen van Vogelaars

À la recherche du temps perdu

door: Ana Buren

9 september 2007

Het wordt windkracht 6 met regen. En dan ook nog op de fiets?! Ik wil direct weer uit de auto stappen. Maar we zijn al op weg naar Borkum en soms moet je je ook maar gewoon overgeven aan het lot en de elementen.
We komen veel te vroeg aan in de Eemsmondhaven. Dit is een wel heel voorzichtige excursieplanning. Dus nog maar weer verder kennismaken.

Op de boot is er niet dat zenuwachtige gedrang zoals op de boot naar Schier. Er is nog ruim plaats op het bovendek. Dat is ook niet gek, want de zittingen zijn drijfnat van de laatste regenbui. Daar ga je niet zitten met je nieuwe blitse excursieoutfit om indruk te maken.
Arjo komt met de redding. Hij veegt met een reinigingsdoekjevooralledoeleinden twee banken droog zodat we dankbaar kunnen plaatsnemen.

Tijdens de tocht leer ik van Klaas hoe je de juvenielen van de Vorkstaartmeeuw kunt onderscheiden van die van de Drieteenmeeuw. Hij is zijn oude vak nog niet verleerd. Weet u wel dat Tijmen vroeger biologieles van hem heeft gehad?

We komen om 11.00 uur aan en we spoeden ons naar het perron van het stoomtreintje dat ons naar het dorp moet brengen. Die haast is niet nodig, want het treintje staat er nog niet. Dat wordt weer wachten.

Van de nood een deugd makend beginnen we maar alvast te vogelen.

Klaas legt het verschil tussen een juveniele Kleine Mantelmeeuw en een juveniele Zilvermeeuw uit.

De Furda's maken een praatje met Piet Glas, een van de oprichters van Avifauna Groningen.

Zo langzamerhand gaat het wel heel lang duren voordat de trein en de mensen worden onrustig. Ze proberen te zien of ie er al aankomt.

Henk gaat een broodje eten.

De onrust groeit.

Met onze verrekijkers zien we dat graafmachines in de verte de spoorlijn aan het omploegen zijn. Wat hebben we nu aan onze fiets hangen?

Er wordt maar eens aan een machinist gevraagd wat er allemaal aan de hand is, want veel informatie lijkt der Verkehrsverein Borkum niet te willen geven. Er blijkt een trein ontspoord te zijn.

Wat nu? Hier blijven staan tot je een ons weegt of naar het dorp gaan lopen?

Dan treedt er ineens heftige beroering op. Er komt een trein aan! De mensen drommen naar de rand van het perron om als eerste in de trein te kunnen stappen.
Henk springt op de trein terwijl die nog rijdt en direct klinkt er een bevelende harde stem: NICHT EINSTEIGEN!!! Henk springt er beteuterd weer af.
De trein komt tot stilstand en het lijkt erop dat hij daar voorlopig ook geen verandering in gaat aanbrengen.
Dan toch maar gaan lopen?
Inmiddels heeft het gerucht zich verspreid dat er bussen zijn ingezet om ons te vervoeren. Even later verschijnen er ook daadwerkelijk 2 bussen, dus de meute dromt daarnaar toe. Ik vind een riant plekje op de achterbank. Veel mensen hebben dikke koffers bij zich die ze in het gangpad parkeren zodat er niemand meer langs kan. De mensen op het perron zien niet-begrijpend hoe de bus met een flink aantal lege plaatsen vertrekt.
Als we langs de plek des onheils rijden zien we hoe de trein gekanteld is. In de trein die uit de tegenovergestelde richting kwam zitten nog steeds mensen. Langs het spoor lopen toeristen, hun bagage verbeten achter zich aanslepend.

In het dorp tellen we de koppen. We missen er twee: Tijmen en Renze. Die hebben vast vrouwen en kinderen laten voorgaan, heren als ze zijn. Weet u trouwens wel dat ze schoonfamilie van elkaar zijn?
We gaan eerst maar eens fietsen huren en als dat gebeurd is hebben de twee mannen zich met een volgende bus weer bij ons gevoegd. Om 12.45 uur beginnen we eindelijk met de excursie.

'À la recherche du temps perdu'. zucht Wim. Als ik hem vragend aankijk zegt ie : 'Proust'.

We staan eindelijk aan het strand en kijken naar vogeltjes op de pier.

Tussen de meeuwen staan er Kanoeten. In de verte zien we een zandbank met wel 90 Zeehonden! Het waait stevig en het beeld in de telescoop en verrekijker trilt danig.

Klaas legt weer bereidwillig van alles uit met behulp van zijn boekje.

Renze dankt de heer nog weer eens dat hij een goede prijs heeft gekregen voor zijn verrekijker.

Er is veel belangstelling voor de telescopen.

Zware luchten en donkere stranden.

Dan moeten we weer op die fiets. We fietsen de hele dijk af langs het Wattenmeer en stappen af en toe om de vogeltjes te bewonderen. Eerlijk gezegd zie ik niet zo heel veel want ik heb al moeite genoeg om die fiets in het gareel te houden.
'Kijk, daar, een groep Graspiepers'. roept Tijmen als we met zijn tweeën een groepje grut zien opvliegen uit het gras. Hij stapt af. Ik stap met hem af en we grijpen de verrekijker.
'Nee, het zijn Kneutjes'. Zegt Tijmen. Ja, wat leuk zeg! Ik kan helemaal ontroerd raken door Kneutjes. Hoe ze blozen en kneuteren. Dat vind í­k nou leuk.

Ik ga nu even hard, want anders duurt het allemaal te lang:

U moet verder maar even aan Wim vragen wat we allemaal gezien hebben, want hij heeft het opgeschreven. Wist u trouwens dat Wim en ik allebei in Alkmaar zijn geboren en dat we bij elkaar om de hoek hebben gewoond?

Op weg terug naar het dorp belanden we op de Borkumer Festspiele mit volkstümlicher Musik.

Iedereen gaat zich te buiten aan Kuchen und Torten, maar ik ben blij als we ons weer in de vrije natuur bevinden.

Op de weg terug zien we een vrouwtje Blauwe Kiekendief. Ze zit heel erg dichtbij en vliegt af en toe op alsof ze al haar schoonheid wil laten bewonderen. Nu zou ik dus mijn Canon 400D tevoorschijn moeten halen. Dat zal een mooi plaatje worden. Maar ik word verscheurd door de keuze: blijf ik genieten van de schoonheid van dit prachtige dier of ga ik mijn rugzak uitpakken met het risico dat zij verdwenen is als ik mijn camera bedrijfsklaar heb? Ik kies voor het eerste. En wat is ze mooi en wat doet ze mooi! Verdorie, het houdt niet op. Ik had gemakkelijk de tijd gehad om mijn camera te pakken.

In het dorp tellen we de koppen. We zijn Lucie onderweg kwijtgeraakt! Alarm! Appèl! Aan de hand van de inschrijvingslijst komen we erachter dat ook Arjo ertussenuit geknepen is. Nou, dan is ze in goed gezelschap.

Het treintje rijdt gelukkig weer hoewel er omgeroepen wordt dat we er Verständnis voor moeten hebben dat de boot een half uur vertraging heeft. Dat Verständnis ontbreekt bij mij nogal omdat er niet wordt verteld waarom het zo is.
Maar goed. We wachten dus in de haven weer op het perron. En het duurt en het duurt, veel langer dan ze hadden gezegd. Allemaal verloren tijd. Er is ook niet veel vermaak daar in die haven.

Ik neem de gelegenheid te baat om eens nader kennis te maken met Piet Glas. Dat is toch heel bijzonder dat zo'n man van het eerste uur zich in ons gezelschap bevindt.
Hij weet zelfs, vóórdat ik mij voorstel, hoe ik heet, dus ik ben apetrots. Hij heeft zelfs mijn stukkies in de Grauwe Gors gelezen. Met name het stukkie over 'het heen en weer van LFY' heeft hem geboeid.

Piet vertelt mij over de historie van Avifauna Groningen. Over de oprichting op 15 mei 1968 in het Natuurhistorisch Museum in Groningen. Over die gedreven mensen die inmiddels al zo spijtig zijn overleden: Sikkema, Loterijman en Harmsen. Over zijn eerste kennismaking met vogelonderzoek en de ontwikkeling daarvan in het Groningse. Over de totstandkoming van de uitgaven 'De Vogels van Groningen', 'De Vogelatlas van Groningen' en 'Vogels van de Groninger Waddenkust'. De samenwerking met SOVON.
'Welke vogel van vandaag vond je het meest bijzonder?' vraag ik als schakel naar het heden, want de boot moet nou toch wel ieder moment komen.
'Geen enkele.' Zegt ie.
'Nou, welke vogel van vandaag heeft dan de meeste indruk op je gemaakt?' probeer ik dan maar.
'Geen enkele.' Zegt ie.
'Oh! Heb je het wel een beetje leuk gevonden vandaag?!' vraag ik bezorgd.
'Jazeker. Nou, misschien vond ik die Slechtvalk bijzonder.'

Inmiddels is het gaan regenen en iedereen probeert te schuilen in het treintje dat daar doelloos staat te staan.

Na nog weer heel, heel lang wachten komt de boot aan. Dit is een eufemisme, hij bestormt de haven met een noodvaart. We overleggen of we misschien in dekking moeten gaan omdat hij wel eens de kade zou kunnen rammen.
Maar hij kan bijtijds remmen en wij gaan voorzichtig aan boord.
'Ana!!' roept Tijmen in de rij ver achter mij en hij wijst.
Er zit een Kneutje op een hek dichtbij.

Met Nico en Gineke ga ik vlakbij de Essensausgabe zitten. Ik heb eigenlijk wel heel erg veel trek in Erbseneintopf mit Bockwurst, maar als ik even wacht kan ik een portie uit mijn diepvries ontdooien en zo lang kan het toch niet meer duren.
'ZW ÖLF!' wordt er omgeroepen.
We nemen een beschaafd kopje koffie en thee.
Ik wil even kijken of mijn fotootjes van vandaag een beetje gelukt zijn, dus ik haal mijn Powershot tevoorschijn. Hij geeft geen teken van leven meer.
'SIEBENUNDVIERZIG!'
Kan dat niet wat zachter?
Ik stop een nieuw setje batterijen in de Powershot. No show. Dat kan ik dus verder wel vergeten.
'SECHSUNDSIEBSIG!' He, dat is de patat van Henk!
We zijn wel een beetje opgelucht dat we weer gewoon met de auto naar huis kunnen.
'ZWEIUNDNEUNZIG!'
'BINGO!' roept een melige Hollander en ik moet er erg om lachen. Dat krijg je na zo'n vermoeiende dag dat er veel tegenzit.

Buiten schudden Avifaunleden elkaar ten afscheid de handen. Kijk, dat is dan weer een verschil met de IVN. Die doen dat alleen bij de ontmoeting.
Nico, Gineke en ik sluiten achteraan in de rij voor de betaling van de parkeerkaart.
We zijn de laatsten die het terrein verlaten. We gaan naar huis.
Op zoek naar de auto roept Nico bij het zien van zijn achterlichten: 'O je!'
Hij heeft de achterlichten de hele dag aan laten staan. De accu is leeg. Wat nu?
De hele parkeerplaats is verlaten en donker.

Nico rent uit de auto en kan nog net op het nippertje de laatste auto die het terrein wil verlaten tegenhouden. Of ze hem toch maar even willen helpen met de startkabel.
Maar zijn startkabel doet het niet.
Ondertussen is de parkeerwacht aan komen fietsen om te zien wat er aan de hand is. Hij wil de boel afsluiten en naar huis.
Heeft u de Eemshaven wel eens op dit tijdstip gezien? Van god en iedereen verlaten? En dat het donker wordt en je hebt geen mobiele telefoon bij je?
Ik dacht echt we komen hier nooit meer weg. Dat wordt lopen naar Groningen, nou ja Delfzijl dan.
De parkeerwacht komt met twee dikke startkabels aanfietsen.
'We hebben twee kleine kinderen in de auto en een baby thuis, dus we hebben wel haast.' zegt de echtgenote van de bestuurder. Ja, ja, dat is natuurlijk ook zo. Behoorlijk lullig. We putten ons uit in verontschuldigingen, maar ze begrijpt het ook wel. 'Ik zou zelf ook willen als mij zoiets overkomt dat er mensen zijn die zich om ons bekommeren.'
Wij vrouwen staan geheel volgens het rolmodel van weleer op een rijtje te kijken hoe de mannen het klaren.
'We hebben ook nog een hond thuis die op ons wacht.'
Gineke en ik kunnen wel door de grond zakken.
Dan begint de motor van Nico te sputteren.
Ik kan iedereen wel zoenen maar dat doe ik maar niet want dat staat zo gek.

Een half uur later sta ik in Kardinge.
De bus naar de binnenstad is net vertrokken, dus ik heb een kwartier de tijd om mijzelf bij elkaar te rapen.
'Wat heb jij een wilde bos haar'. zegt de buschauffeur van lijn 6 als ik de euro voor een eurokaartje neerleg.
'Dat komt omdat ik van de zee kom.' antwoord ik zonder na te denken.
'O? Je krijgt een wilde bos haar als je van de zee komt? Dan ga ik dat ook eens proberen.' zegt de kaalhoofdige buschauffeur.
Maar gelukkig ben ik nu thuis en dit is een terugblik op een enerverende mooie dag van Avifauna Groningen.

Ana