Verhalen van Vogelaars

Hoep hoep hoep hiero!

door: Ana Buren

27 oktober 2009

‘Het is eigenlijk vrij dicht in de buurt van Natuurschoon/Nietap, waar de Krekelzanger zat, die kant moet je uit. Volgens mij het handigst via Hoogkerk, De Poffert, Oostwold, Midwolde, Nietap, Leek.´ Guido legt mij exact uit hoe ik op mijn fietsje de Hop kan vinden.

Maar ik ben toch niet gek zeg! Binnen 20 minuten ben je met de bus in Leek. Uitstappen bij de Leuringslaan. Volgens het kaartje moet ik nu díe kant op. Monter ga ik op pad. Na 5 minuten begin ik toch te twijfelen en haal het kaartje weer te voorschijn. Ik zou nu toch allang bij die hoofdweg moeten zijn. Had ik toch de andere kant op gemoeten? Kaartje ondersteboven en weer terug, langs de bushalte rechtdoor. Vervelend dat het zo bewolkt is. Ik heb geen idee wat noord of zuid is.
Na enkele minuten zie ik een zijstraat die Leuringslaan heet. He, hoe kan dat?! Ik dacht dat ik al die tijd al op de Leuringslaan liep. Ik heb nu geen idee meer waar ik ben. Ik ben verdwaald in Leek! Een stukje verderop zie ik twee mannen op het dak van een huis staan. Ik schik mijn haar.
‘Wilt u zo vriendelijk zijn om mij te vertellen waar ik mij bevind?’ roep ik naar boven. Een van hen klautert naar beneden. Ik zeg hem waar ik heen wil en laat mijn kaartje zien. Hij draait het ondersteboven. ‘U moet hier de brug over, dan naar rechts, helemaal tot aan hier en dan ziet u een fietspad naar de bloemenwijk.’ Ik bedank hem hartelijk en ga mopperend op pad. Idioot dat er geen bus gaat naar die wijk!

Bij de brug stopt er een auto naast mij en een vriendelijk gezicht verschijnt in de raamopening. ‘Bent u op zoek naar de Hop?’ vraagt een jongeman. Gerard heet ie. Ik word uitgenodigd om in te stappen. Daar ben ik heel blij mee, want het is nog een aardig eindje tippelen naar de bloemenwijk.

Deze buurt is spiksplinternieuw, met luxe villa’s, deels nog in aanbouw.
In de verte zien we de fotografen al staan. We rijden ernaartoe en zien dan ook verrast de vogel in het gras. Vol bewondering bekijken we hem. Wat een gek beestje! Daar moet De Schepper toch wel een jolige bui voor hebben gehad toen hij de Hop schiep. Een oranje-beige vogeltje met een kuif en een zwart-wit gestreept vleugelpatroon als van een Bonte Specht en met een lange gebogen snavel waarmee hij onophoudelijk in het gazon prikt. De Upupa epops uit de familie Upupidae. Hij roept hoep hoep hoep. Dan vráág je er toch om. Het klinkt als een carnavalshit. Hij hoort helemaal niet in ons land thuis. Te laat op de rem gestaan en uit de lucht gevallen in Leek. Daar ben je dan mooi klaar mee als vogel, maar ook als bewoner. Hordes fotografen voor je nieuwe panorama-ramen en je bent er nog niet eens aan toegekomen om vitrage uit te zoeken.

Gerard en ik stappen uit en we posteren ons achter een auto van een andere fotograaf. Deze heet Marcel en zit hier al vanaf vanmorgen vroeg, zich in leven houdend met pringles. Zijn leven lang heeft hij al eens een Hop willen zien. Is op pad geweest in Turkije, Griekenland en Italië zonder een Hop gezien te hebben. Alle jaren dat er ergens in Nederland een Hop werd waargenomen direct in de auto gesprongen: noppes. Dus vanmorgen dacht ie: ik blijf hier net zo lang staan tot ie tevoorschijn komt. En jawel: tegen de middag kwam ie het gazon opgewandeld. Marcel kan zijn geluk niet op en trakteert ons ruimhartig op pringles.
De Hop scharrelt wat over het gazon. Net te ver weg voor mijn 300 mm met 1.4 converter. Wat een overdreven naam eigenlijk: “Hop”. Hij hopt niet, maar schuifelt een beetje heen en weer.

We babbelen wat en het is erg gezellig. De sterke fotografenverhalen doen mij denken aan visserslatijn.
Marcel: ‘Dus ik lag languit op de grond, mijn camera gericht op de Sneeuwgorzen, komt er een Sneeuwgors steeds dichterbij en hij wandelt tenslotte zó de kap van mijn lens binnen! Zegt een andere fotograaf chagrijnig en verwijtend: “Je ligt in de foerageerlijn van het beest!”’ Ja, fotografen zijn vaak niet erg aardig voor elkaar. Ze gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet.
Marcel en Gerard zijn overgegaan in het Fries. Gerard informeert nog even attent of ik dat wel kan verstaan, maar het hoeft niet. Ik kijk verlangend naar de Hop die nog steeds te ver weg in het gazon prikt en ik sla er een boekje op na. Wist u dat de Hop eigenlijk een viespeuk is? Hij wordt ook wel stink-, drek- of stronthaan, schijtkop of slijkhaan genoemd. Omdat ie een uur in de wind stinkt omdat hij zijn eigen nest onderschijt en de voedselresten niet verwijdert.

Er sluit zich nog een fotograaf bij ons gezelschap aan. Meint. Hij komt uit Groningen. Camera’s worden minzaam vergeleken. Ons groepje heeft een laag toetergehalte. Marcel heeft de grootste. Trouwens, met zijn zwartwit gestreepte capuchon lijkt hij zelf ook wel een beetje op een Hop.
Het is maar goed dat de bewoners van het huis niet thuis zijn, want dat lijkt mij toch niet prettig, de hele dag zoveel lenzen op jouw huis gericht. De Hop schuifelt inmiddels onverstoorbaar voort op het gazon. Af en toe kijkt hij op. Er valt niet zoveel meer aan te zien. De een na de andere auto vertrekt. Wij met zijn vieren zijn de laatsten.

Dan zien we opeens dat twee fotografen zich toch niet hebben kunnen beheersen. Ze zijn via de andere kant de tuin binnengegaan op zoek naar het ultieme plaatje. De Hop verstart en rekt zijn nek. Nu vliegt hij weg, denken wij. Minutenlang blijft hij in die houding staan op het terras. Dan spreidt hij geïrriteerd zijn kuif en strekt de vleugels. Prachtig om te zien. We houden de adem in. Zal hij of zal hij niet?
Enkele ogenblikken later strijkt hij kuif en vleugels weer glad en schuifelt weg van de indringers en buiten ons gezichtsveld.
Even later vinden we hem toch nog weer terug. Iets dichterbij dan we hem de rest van de middag hebben geobserveerd, maar nog steeds te ver voor mijn 300 mm met 1.4 converter.

Meint is zo vriendelijk om mij een lift terug naar Groningen te geven. In de auto bekijk ik de foto’s op mijn display.
*Zucht*. Niet scherp. Te ver weg. Allemaal bewijsplaatjes! ‘Je stelt wel hoge eisen aan jouw foto’s.’ merkt Meint op.
Ja, maar dat moet ook. Het liefst zou ik een enorme toeter willen hebben en een auto met een aardige chauffeur die indien nodig al mijn spullen draagt. Maar dan moet ik eerst de Lotto winnen. En die kans is erg klein, want ik speel niet mee in de Lotto of in enig ander geluksspel. Maar dat hoeft ook niet, want het geluk ligt op straat. Ik heb vandaag deze heel bijzondere vogel mogen zien. Een fantastische ervaring die me lang bij zal blijven!

Een dag later blijkt de vogel gevlogen te zijn. Wat zou hem bewogen hebben om te vertrekken? Eenzaamheid? Die batterij fotografen die hem steeds hinderlijk bleef volgen? De buurtbewoners van Lisdodde en Dotterbloem die genoeg hadden van ons onbeschaamde gegluur? Als ik daar woonde zou ik hem op den duur vast wel even een aanmoedigend kontje gegeven hebben. Hoppakee, terug naar huis jij!

Ana