Verhalen van Vogelaars

Mensenhand

door: Ana Buren

24 september 2007

Terwijl ik bezig ben om een aantal sterns te besluipen op de pier in de haven van Lauwersoog wenkt Harry kom. Hij heeft iets in zijn hand.
Het is een Visdiefje. Hij kan niet meer vliegen en Harry heeft hem van de pier opgeraapt. Hoe machteloos en nietig oogt hij in zo'n mannenhand.
Hij ziet er nogal mottig uit met gerafelde staartveren.
Of ik hem wil overnemen wil Harry weten.

Ja natuurlijk, want ik ben de dochter van een veearts, maar of zo'n bééstje daar wel mee accord gaat?
Met zwaaiend alarmlicht scheuren we naar het opvangcentrum in Moddergat.
Het is nog een hele kunst om een middenweg te vinden tussen het fijnknijpen van zo'n wezentje en het zoveel ruimte geven dat het kan ontsnappen naar een onbereikbare plek in de auto. Het vogeltje probeert eerst om mij te bijten, maar dan berust het in zijn lot. Hij lijkt minder dan lucht te wegen en hoe zacht zijn zijn veertjes. Het is een jonkie. Ik voel zijn karkas, maar zijn hartje slaat niet op hol. Ik verbeeld mij dat hij zich relatief op zijn gemak voelt. Soms laat hij zijn kopje hangen en dan spreek ik hem streng toe: je láát het wel om hier een beetje dood te gaan in mijn handen, ja?! Maar misschien is dat wel zijn bestemming.

De dame van het opvangcentrum checkt geroutineerd zijn vleugeltjes.

Nee, daar is niks mis mee. Ze stopt hem in een hokje.
Ze laat ons een dode meeuw zien. Die is gister binnengebracht en heeft het niet gered. Er zijn ook Jan-van-genten. Die willen we natuurlijk zien.
Slachtoffers van storm of olie. Helemaal achter in een riante ruimte met veel vers stro en visjes in een voederbak staan ze ons bevreesd aan te kijken. Dat zijn van die momenten dat ik denk: zij en ik horen hier niet te zijn en dan schaam ik mij.
We bekijken de vogelwasmachine. Olieslachtoffers worden eerst met slaolie ingewreven om de boel los te weken en daarna met Dreft-citroen in de machine gewassen. De hele wand wordt in beslag genomen door flessen Dreft, een geschenk van Unilever ttv de grote olieramp in 1995.

Als we weer buiten staan bezoek ik eerst nog de Roodhalsgans en de Indische Gans die zich direct uit de voeten maken zodra ze mij gewaar worden.
Gelijk hebben ze.

Ana