Excursie Ruiten Aa en Westerwolde 2015
door: Frans Tijsterman
De Ruiten Aa, los in de bloes
In mijn beeld heb je in Nederland niet veel goede, biodiverse natuur meer. Je hebt de Wadden, het Lauwersmeer, maar zelfs midden op de Hoge Veluwe hoor je de A50. In een poging tot herwaardering en omdat ik goede herinneringen heb aan vorige meerdaagse Avifauna-excursies [Elbe, Helgoland], besloot ik mee te gaan op 16 en 17 mei naar Westerwolde.
Het veen
Ik kende het gebied nog vaag van vroeger [boomleeuwerik bij Terborg]. Mijn ouder wordende lijf zag wel wat op tegen tentkamperen en hele dagen fietsen en wandelen, maar het kon ook veel genieten opleveren, wist ik. Ik had me wat materiaal betreft goed voorbereid, incl. lange gluperd, kruik en kampvuur suggerende barbecuepot met zak hout op koude nattigheid.
Het kampeerterrein “Slangenborg” bleek een uiterst natuurrijk, intiem terrein, met veel dienstbare haretelijkheid richting klant. Er was een gemeenschapsruimte met houtkachel , koffievoorziening en voederplek.
Op vrijdagmiddag startte ik met het opzetten van mijn comfortabele dubbeldaks-katoenen tenthuis, met als vervelend aspect, tientallen haringen op maaiveldnivo. Mijn met rubber knietjes getooide scharnieren hadden het er moeilijk mee, maar als ie eenmaal staat.... Het begeleidend vogelkoor van o.a. tuinfluiter en wielewaal verlichtte de inspanning. Mijn vuurtje bleek aantrekkelijk te zijn, met circulaire gezelligheid als resultaat, mede door het weerzien van oude bekenden en de wijn.
De kou in de nacht, kruik vergeten, werd verzacht door ransuilgezang. Om 04.30 eruit, 4 graad!!, houtkachel aangemaakt, lunchpakket, winterjas, maar in vochtige NW wind op de fiets met veel stil staan, terecht!, uiteindelijk weer die bekende rotkou in mijn botten. Vogel- en landschapbeleving maakten veel goed; nachtegaal zong aan het Terapelkanaal en verschillende fluiters werden tussen die andere vogelherrie uitgepeuterd.
Via heerlijke fietspaadjes langs wild-meanderende beken, door rijke, gemengde bossen bracht ons bibberend, onder beleidende miezerbuitjes bij de onbetaalbare warmte van een restaurant in Smeerling. Onderweg wel o.a. de bedelroep van een jonge eekhoorn, die ons eerst een withalsvliegevanger deed vermoeden...
Aldaar had alleen ik de piep uut en ben dus rechtstreeks, toch mooi nog ca. 20 km ,terug gefietst naar de camping, waarna ik 2 uur vast sliep.. De avondwandeling rond het plasje bij de camping leverde verbazingwekkend alleen maar klene karekieten op. s’Nachts, nu warm met kruik, mocht ik in de verte, in de verder krakende stilte, een nachtzwaluw horen.
Tinner Dosen
Na uitslapen en start om 08.00 naar Tinner Dozen, een uitgestrekt heidegebied en oud militair oefenterrein, vlak over de grens bij Haren. Vanaf een 10 meter hoge zandbult, konden we het gebied uitkammen met de kijker, met veel veldleeuwerikken, gras- en boompiepers in de oren. Ver weg, bij een paar plasjes, de kers op de taart, een paartje kraanvogels, incl. oerroep.
Later tijdens de wandeling vloog er nog een roepende [kleine] barmsijs weg; we zagen echter niet de beloofde, verdomme, grauwe kiek en klauwier.
Na een hap culturele ambiance, incl. koffie in het Boshuis in Ter Apel, bekeken we nog kort de vloeivelden aldaar. Deze bleken vooral fitissen te bevatten, bij gebrek aan water.. Er waren 0 watervogels.
Op mijn gemakkie vervolgens de droge tent afgebroken, nu veel vlotter door hulp van hartelijke mede-vogelaarshanden. Ik vond het een zeer pretigge ervaring; de ontspannen sfeer onderling was er meer een van verbondenheid, dan van competitie, uiteraard die ene fanatieke, scherpe gids daar gelaten. Voor mij als natuurbeleving zeker voor herhaling vatbaar!
Dank je wel, Bauke, Willemijn, Marcel, Virry en de anderen.
Foto rechts: Observeren in de Tinner Dosen