Zeevogels, dolfijnen en walvissen spotten in het Kanaal en de golf van Biskaje

Een verslag van 3 dagen varen op de Pride of Bilbao

door: Nico de Vries

In het voorjaar van 2003 sprak ik mijn oude vriend Bert Dijkstra die in het najaar van 2002 een excursie had meegemaakt naar de Golf van Biskaje. Hij vroeg mij of ik geen zin had om deze tocht ook niet te maken. Zeevogels bekijken maar vooral op zoek naar dolfijnen en walvissen. Walvissen?? Komen die dan ook voor in de Europese wateren en zijn die wel te zien??

Dat vroeg ik mij af maar daar was ik al vlot achter, je kunt ze zien maar daar moet je wel wat voor doen. In elk geval zorgen dat je mensen meekrijgt die ook nieuwsgierig zijn. Een auto vol dus. Dat werden, mijn zoon Mark, Wim Bergman en Johan Prins. Maten waar ik al geruime tijd mee vogel (dat betekent vogels observeren, als u dit al niet wist)

Zaterdag 6 september 2003

Mark en ik staan om 03.15 op. We zijn een beetje zenuwachtig. Wat staat ons de komende dagen te wachten. Wat zullen we te zien krijgen. Om 04.00 staan Johan en Wim voor onze deur en om 04.15 neem ik afscheid van Ans, we zijn op weg naar ………………..tja.

De reis verloopt voorspoedig. Ik moet om 10.00 uur in Calais zijn bij de oversteek per trein. Tenminste, ik denk, of ik dacht of ik ben er eigenlijk helemaal van overtuigd dat ik hier moet zijn. Lekkere automuziek in de auto, Mark had de avond van te voren nog even een verzamel CD in elkaar gezet met leuke nummers en die slaan wel aan.

In België worden de eerste soorten vogels al opgeschreven. Kunnen we de lijst van totaal waargenomen soorten vogels voor België nog even wat opschroeven? Mark noteert 21 soorten. In Frankrijk aangekomen, richting Calais gaat het vogel spotten gewoon door, nu zijn het de Franse soorten, snapt U het nog?.

We staan om 09.45 bij de tolpoortjes van de treintunnel, het wachten is nu op Bert Dijkstra en zijn maten. Tja, wachten duurt altijd lang. Er zitten wat gele kwikken op de weg en zo af en toe wat overtrekkende kleine groepjes boerenzwaluwen. Ook een tapuit staart ons wat geheimzinnig aan, net als of hij zeggen wil: staan jullie daar wel goed! Ik bel Bert op. "Waar blijven jullie nou" wordt zowel door Bert als door mij via de telefoon geroepen. "Nico, je staat toch wel bij de boot………….." Nee dus, we staan bij de trein. Dit is dus niet goed aangekomen bij mij. Ik was er stellig van overtuigd dat we met de trein over zouden steken maar dat was dus goed mis. Ik baal. We zijn te laat. Met een bloedgang naar de haven alwaar 5 mensen ons verwelkomen. Ik krijg op een prettige manier de wind van voren. Niets aan de hand, we nemen een boot later. Dat kan, No Problem!! Maar het begin is goed.

Op de boot maak ik kennis met Gerben Mensink, Rineke de Graaf en Harrie Meierink. De Dijkstra's ken ik al geruime tijd. Johan Prins is al druk aan het "prutjen". Een speciale taal die hij al geruime tijd hanteert. Woorden als prutjen, krankjen en frotjen zijn de komende dagen aan de orde van de dag. Je went er wel aan en het rare is dat je ook gaat mee doen. Prutjen, betekent iets van vogels bekijken en observeren. Wat krankjen en frotjen betekend ben ik nog steeds niet achter maar dit zal ook wel iets met vogels te maken hebben.

Op de boot naar Engeland worden o.a. de kleine jager, jan van gent en drieteenmeeuw gescoord. We zijn om 13.15 uur Europese tijd in Engeland. Harwich met zijn krijtrotsen kijken ons aan. We besluiten de weg naar Porthmouth te nemen langs de kust. Niet de snelweg. De snelweg gaat veel sneller maar wij hebben geen haast. Onze boot gaat pas om 20.00 uur dus we kunnen een stukje Zuid-Engeland bekijken. Het links rijden met de auto is altijd weer een belevenis. Het aangeven van mijlen en yards is frustrerend. Je denkt dat het kilometers zijn maar het is iedere keer weer verder dan je denkt.

Ik ben moe van het rijden en Johan neemt het over. Ik kan even een tijdje mijn ogen sluiten maar ik wordt wakker in de grote stad Brighton. Een eindeloos lange badplaats. Typisch Engels met prachtige huizen en gebouwen en veel standbeelden. Het is druk, wat wil je, het is mooi weer de mensen genieten van deze dag en een dagje aan zee is altijd de moeite waard.

Wij vervolgen echter onze weg. We pauzeren even en nemen een kop koffie met warm appelgebak. Eigenlijk eigenlijk wel lekker. Bij Porthmouth nog even een kleine zilverreiger scoren. Mark heeft inmiddels voor de Engelse lijst 23 soorten op papier staan waaronder deze kleine zilverreiger die samen met wat groenpootruiters en de vele meeuwen foerageren in de monding van een rivier die eindigt in zee. Eb en vloed hebben hier op invloed. Nu is het eb en de vele vogels zoeken voedsel.

We zijn ruim op tijd en ik parkeer samen met Bert onze auto, s in een parkeer garage, kosten 26 pond, niet goedkoop maar de karretjes staan in elk geval de komende dagen veilig. Daarna is het wachten en tijd voor een overheerlijke "Pint".

Tegen achten gaan wij richting controle. We worden door de douane stevig gecontroleerd. Je moet door poortjes lopen en als je iets van metaal in een zak hebt zitten gaat er een ergerlijk piepertje. Dat gebeurde dus ook met Henk Dijkstra. Henk heeft sinds kort een pacemaker en die ging dus af, althans dat ergerlijke piepertje ging af. Dit moet je dus even uitleggen aan de douane. Geen probleem. Daar trappen ze dus wel in.

We zien de enorme boot liggen, de Pride of Bilbao. Een cruiseschip van meer dan 170 meter lang en 90 meter breed. Vier grote motoren drijven dit grootste cruiseschip van Europa door de Engelse, Franse en Spaanse wateren. Wij zullen de komende drie dagen hierop bivakkeren. Later zal blijken dat wij de enige Nederlandse ecotoeristen zijn die op het schip vertoeven. Een gezellig zootje herrieschoppers die op gezette tijden uiterst serieus met hun hobby bezig zijn. Alleen plaaggeest Bert moet zo af en toe even aangepakt worden maar dat is geen probleem. Een rukje aan zijn oor, een knijp in zijn borst, ach dan is hij weer een tijdje rustig.

We krijgen 3 drie persoonshutten aangewezen en ik slaap met Mark en Wim in een hut. In de avonduren nog even een glaasje wijn drinken en dan naar bed. Morgen gaat het beginnen.

Welterusten………

Zondag 7 september 2003

De wekker gaat om half 7. Natuurlijk staan Mark en ik gelijk naast ons bed. Mark heeft volgens hem niet al te best geslapen, pa snurkt klaarblijkelijk. Wim volgt al snel. Het wordt na een half uurtje licht. Johan komt ook op het dek en wij kijken uit over de eindeloze plas water. Er staat een stevige bries maar die is niet echt vervelend, het hoort er eigenlijk bij als je op zee vaart. We zien veel jan van genten, ook boven de boot en naast de boot. Ik kan zelfs enkele foto,s maken. Een verdwaalde rouwkwikstaart vliegt over de boot. Zal hij gaan landen? Nee, het vogeltje vervolgt zijn risico volle vlucht. We zijn beland in het tweede gedeelte van het kanaal ter hoogte van Frankrijk. Turen en turen over de zee. Er zitten heel wat Engelse walvis en zeevogelspotters op het dek en een groep Oostenrijkse spotters zijn ook aanwezig.

Inmiddels zijn ook de andere leden van onze groep gearriveerd. Whisky Bert heeft de avond overleefd en is vol goede moed aan het loeren en loeren. Het is 9 uur, of is het 8 uur . Engelse tijd of Europese tijd. Discussie. Mark en ik doen daar niet aan mee. Het is Europese tijd en daar mee uit. Dan………..Voor de boot. Een enorme groep jan van genten hebben een school vissen ontdekt en bij die vissen zien wij de eerste gewone dolfijnen. Prachtig gezicht die springende beesten. Mooi zijn de gele flanken te zien. Dit zijn dus gewone dolfijnen, prachtige sierlijke en snelle beesten.

Inmiddels zien we ook de pijlstormvogels. Vooral de grauwe pijstormvogel wordt opgemerkt. Regelmatig wordt hij al vliegend naast de boot genoteerd in het boekje van Mark, onze notulist de komende dagen. Leuk zijn ook de doortrekkende vorkstaartmeeuwen, enige tientallen passeren de boot. Ook worden regelmatig jagers gezien, het zijn vooral de grote en de kleine jager. We zien morgen nog een middelste jager.

Naarmate wij de Golf van Biskaje naderen worden de zee dieper en dieper. We gaan dan van 300 meter naar 2 tot 4 duizend meter diepte. Hier moeten dan de walvissen komen. We zien wel onze eerste grote pijlstormvogels en voor veel van ons is dit een nieuwe soort die nog nooit werd gezien.

Clive Martin is een zoöloog die zich bezig houdt met onderzoek naar zeezoogdieren in de golf van Biskaje. Een prettige Engelsman die ons op de hoogte houdt wat er allemaal rond zwemt. De man staat op de brug en kijkt vanuit de kajuit over zee. Als hij wat ziet roept hij dit om en kunnen de ecotoeristen regelmatig van de railing verwisselen, dan weer rechts dan weer links. "On de left of the ship on 3 hour a blowing Sperme Whale" (= potvis). Iedereen rent naar de andere kant. Het waait daar hevig maar niemand ziet iets. Teleurstelling alom. Later probeert Clive het weer maar weer geen succes.

Zo gaat dit maar door maar laat in de middag zien we toch een schitterend springende grote spitssnuitdolfijn uit het water springen. De sprongen zijn hoog en het beest geeft een mooie voorstelling. Het schijnt een bijzondere soort spitssnuitdolfijn te zijn en de discussie laait op. Is het de Gervais spitsnuitdolfijn of de nog zeldzamere True's spitssnuitdolfijn. Bij de een zit een scherpe tand voor aan zijn bek (true's) en bij de andere (gervais) aan de onderkant van de spitse bek. Met mijn scherpe ogen, en dat geld ook voor de andere dolfijnen en walvispotters is dit niet te zien maar het wordt niet uitgesloten dat wij mogelijk de zeldzame True's spitssnuitdolfijn hebben gezien. Twee weken terug heeft men de soort ook waargenomen op bijna dezelfde plaats en dat waren zeker de True's.

Mooi dus. Ik vond de sprongen die het beest maakte grandioos en tot nu toe de grootste klapper. Twee walviskenners laten ons de verschillen zien. Waar moet je op letten. Tja, vogelen is moeilijk maar het herkennen van deze dieren is ook niet gering, maar het is wel spannend. Dan weer een verrassing. Johan en ik zien vinnen, gekromde vinnen in het water. Bruine rug. Ze komen dichterbij, "pilot whale" wordt er geroepen. We zien de 3 grienden langs ons heen zwemmen. Het gaat allemaal zo snel, maar ze waren het wel. Daarna weer turen over de ruwe zee. De wind is behoorlijk aangewakkerd.

De pijlstormvogels worden regelmatig gezien. Meest voorkomende is toch wel de grauwe pijlstormvogel maar de grote wordt ook regelmatig nou gezien. Dit was de eerste trip dat de grote gezien werd dus we zitten wat dat betreft precies in de goede tijd, begin september. Later zien we zelfs ook nog een paar kuhls pijlstormvogels en zo af en toe het stormvogeltje. Het wordt schemerig en het wordt tijd dat wij het dek verlaten om ons te begeven naar de lunchroom. We gaan een stukkie warm eten.

Gisteren een stuk kip met groene doperwten en wat ongeschilde aardappels. Was eigenlijk wel lekker, dus dat doe ik maar weer een keer. Wel met ponden betalen graag. Heb ik niet, dat wordt betalen met euri, maar je krijgt dan wel ponden terug. Ingewikkelde zooi.

Daar zit je dan met de club vogelaars. Praten over alles en nog wat en aangevoerd door de plaaggeest Bert Dijkstra. Harrie hoor je overal bovenuit. De lach alleen al doet je denken aan een uit de kluiten gewassen tuimelaar die niet helemaal weet hoe je kunstjes moet doen. Flipper op zijn retour zullen we maar zeggen.

In de avonduren nog even gezellig napraten in de luie stoelen in het voordek. Die boot is zo ontzaglijk groot dat er overal wel een plek te vinden is waar je even gezellig met z'n allen een wijntje of een biertje kunt drinken. En natuurlijk pakken we de boeken erbij en kijken naar de verschillende soorten spitssnuitdolfijnen. Het wordt echter niet laat want we zijn allemaal wel een beetje moe (behalve Bert) en de meeste van ons zoeken hun nest op om te gaan dromen over………………………

Welterusten.

Maandag 8 september 2003

Goed geslapen vannacht. De wekker gaat om 07.00 uur. Eruit dus maar er wordt al omgeroepen dat we over een uurtje in Santurzi zijn. Santurzi is het Baskische havenplaatsje aan de Spaanse kust. Veel bedrijvigheid enzo. We staan met z'n allen op het dek en zullen voor 4 uur vaste grond onder onze voeten krijgen. Ik wil wel even een paar uurtjes vogelen aan de vaste wal, je weet nooit wat er zit.

Maar eerst moeten wij van de boot af. Controle dus. Door de poortjes, spullen laten bekijken door de Guardia-civil. Wat hebt gij allemaal bij U meneer. Nou dat is logisch, verrekijkers, telescoop, rugtas met wat etenswaar en meer niet meneer de politieagent, doorlopen dan maar we zien wel als jullie terug komen………..schijnen ze te denken.

We drinken een kop koffie en eten wat op een terras. Santurzi is een mooi stadje met een typisch Spaans centrum met palm, dadel en citroen bomen. Gezellige hoekjes waar men even lekker gezellig kan gaan zitten. Zo af en toe een mooi standbeeld van een klaarblijkelijk belangrijke gozer die iets voor de omgeving heeft betekend in het verleden, wie weet.

Harrie, Mark, Wim en ik besluiten wat van de omgeving te bekijken, althans aan de rand van het stadje wat te gaan vogelen. Er zal ongetwijfeld wel wat zitten. Even buiten de stad gaat een weg omhoog door een buitenwijkje. We komen op een soort sportpleintje uit waar de plaatselijke jeugd mogelijk wat aan sport kan doen. Wij gaan vogeltjes spotten en hebben daarbij al gauw succes. We horen het typische geluid van de Orpheus spotvogel en zien even later de vogel ook. Daarnaast scharrelen er allerlei soorten loofzangers rond in de overwegend stekelachtige struikjederij. Zwartkop, grasmus, tuinfluiter, fitis, tjiftjaf, zwarte roodstaart, bonte vliegenvanger, roodborsttapuit, roodborst, heggenmus, grauwe klauwier en winterkoning worden door ons gezien en door notulist Mark opgeschreven. Een tapuit krijgt extra aandacht, is het een westelijke blonde tapuit of is het een gewone. De vleugelpennen zijn mij te licht, blonde tapuiten hebben toch wat donkere vleugels en daarom gaan we toch maar uit van een gewone tapuit. Tapuiten herkennen blijft moeilijk vooral als het jongen of vrouwtjes betreft. Een groepje huiszwaluwen trekt over en dat geldt ook voor de 7 veldleeuweriken.

We lopen terug naar de boot, want die zal om 12.00 uur weer vertrekken en natuurlijk moeten we hier op tijd zijn. We kijken in de haven en zien een mooie groep dunlipharders zwemmen, prachtige vissen in het heldere water, een mooi gezicht. Ook de andere leden van onze groep zijn gearriveerd en vol goede moed gaan we de controle tegemoet. Kan ons toch niets gebeuren, wel. Bert is het eerste slachtoffer, mes in zijn broekzak. Deze persoon moet nader onderzocht worden (ziet er tamelijk onguur uit, absoluut onbetrouwbaar en mogelijk contacten met duistere elementen elders in Europa) verklaard de Guardia Civil. Bert moet zich vervoegen bij de extra controle (ik heb een beetje lol).

Helaas is ook Mark het slachtoffer want ook hij heeft zijn mes in zijn zak, dus kan hij Bert gezelschap gaan houden. De Guardia Civil in Spanje kent mij dus ik kan gewoon door lopen, Geen probleem. We moeten lang wachten maar de beide heren komen om 10 voor 12 toch op tijd aanzetten. Een ervaring rijker. Neem nooit een mes mee in Baskenland, ten minste als je van boord komt van dit cruiseschip. Maar alle gekheid op een stokje, het is toch wel even schrikken en Mark voelde zich niet prettig na deze pittige controle.

We gaan echter weer volle goede moed weer aan boord en het valt ons op dat er veel Spaanse vogelaars en walvisspotters op de boot zijn gearriveerd, allemaal natuurlijk voorzien van de nodige apparatuur zoals verrekijkers en telescopen met de nodige statieven. Een woud aan statieven staat nu op het dek, een apart gezicht, dat wel. Het weer is goed, een matig zonnetje maar een temperatuur van boven de 20 graden. Boven de bergen vliegen een tiental vale gieren en in de haven zwemt een geoorde fuut. Op de basaltblokken scharrelen een tweetal steenlopers en een oeverloper rond en op de daken zitten zowel geelpootmeeuwen als zilvermeeuwen.

De boot vertrekt. Het weer verandert al gauw. De wind begint op te steken en de zon verdwijnt. Wolken pakken zich samen, de zee wordt ruwer, er staat een behoorlijke deining en het begint te regenen. Dat vinden wij niet leuk. Waarom nou. Na een uurtje of twee voel ik mij al beroerder. Het waait hard, de boot gaat behoorlijk heen en weer. De eerste mensen worden zeeziek en het schijnt dat ook ik het slachtoffer ga worden.

Ik zie wat grote pijlstormvogels en vooral grote jagers, maar de misselijkheid wordt erger. Ik voel mij beroerder en beroerder en ga wat in de wind staan aan de andere kant van het dek. Het waait hier flink en ik sta naast een Engelsman die er ook niet al te " jif" uitziet. Beetje grauw, boert wat en geeuwt. Zal straks ook wel………

Toch zien wij bijna als eersten de twee Cuvier spitssnuitdolfijnen. Een exemplaar komt dichterbij de boot en we kunnen hem mooi zien. Grote beesten met een lichtbruin lichaam en een vrij lichte kop. Clive Martin roept om, "two Cuvier's Beaked Whale at 10 hour". En ik zie ze, mooi, maar ik ben wel ziek…..

Ik zoek mijn nest op en laat alles maar wat het is. De boot gaat behoorlijk te keer en bij elke grote golf hoor je een behoorlijke knal. Ik neem een paar aspirines, een maagtablet en een zeeziek tabletje en na een uurtje of twee ga ik de vierde poging ondernemen om naar boven te komen. De vorige 3 keren lukte het niet maar de maag is nu leeg, ik heb inmiddels de prutjederij (Johans woorden) eruit gekotst en daardoor voel ik mij al veel beter.

Midden op het dek aangekomen, en buiten, knap ik zienderogen op. Het is nu echt storm, windkracht 8 tot windstoten naar 9. Het helikopterdek is inmiddels ontruimd (het dek waar we normaliter altijd staan). Het schip veroorzaakt soms een botsing met een grote golf die op zijn beurt uiteen spat en dan een enorme waterpartij op de aanwezige vogelaars loslaat en daardoor kletsnat worden maar dat is wel leuk en avontuurlijk. Je vergeet je zeeziekte en je bent er wel helemaal bij. In de tussentijd dat ik ziek was heb ik de vale pijlstormvogel gemist en een paar Kuhls en grote pijlstormvogels Daarnaast nog een paar groepjes gewone dolfijnen. Jammer. Maar nu kan ik er weer tegenaan en kan het zoeken over zee weer beginnen. We zitten nu midden op de Golf van Biskaje en hier moet het eigenlijk wel gebeuren.

Een beetje in de luwte, zorgen dat je wel over zee kan kijken speuren wij de zee af. En jawel hoor, een "spuit", Blow op z'n Engels. Ver weg, een spuitende walvis!!. Waar…………… ……….Daar………..Waar…………..daar. Helaas……… ik ben de enige die het grote beest niet zie, frustratie, misschien een kleine spuit gezien?? Ik weet het niet, eigenlijk wel een beetje balen en natuurlijk koren op de molen van ene Bert Dijkstra.

Tijd om hem maar even weer aan zijn oortjes te trekken. Ach, Bert is een prima kerel, kijkt graag naar vrouwen en is vreselijk enthousiast, de interesse voor walvissen en dolfijnen en zijn enthousiasme heeft hij behoorlijk goed over gebracht op ons. Het duurt niet lang. Ik zie nu een echte "spuit"…en nog eentje….En nog eentje. Dan ruggen, en weg is het weer. Gewone vinvissen, Fin Whale op z'n Engels. "Mooie prutjederij" verklaart Johan Prins. "Die walvissen waren mooi te frotjen". U hoort het , hoe kan men deze onzin vertalen. Het hoort bij het vogelen en walvis spotten.

Even later zien we een prachtige gewone vinvis voorbij zwemmen, ook dit exemplaar laat mooi zijn: "Blow"zien. Schitterend, de adrenaline schiet door mijn lichaam. Weer later 3 gestreepte dolfijnen en 3 grienden die langs zwemmen.

En dan nu een vraag. Wat is in het Oostenrijks een "flosser". Dat is beste lezers een vin. Gewoon een vin. Gehoord van een Oostenrijks meisje. Dat meisje uit Oostenrijk. Vriendelijk kind, wat eerst wat contact zocht met Mark, later deed Johan ook enige contactpogingen en toen dacht Gerben enige indruk op deze dame te maken. En ik denk dat dat ze ook wel gelukt is maar wie vond ze nou het aardigste……………Leuk Oostenrijks meisje, die veel interesse had voor vogels en zeezoogdieren maar misschien ook wel voor die Hollandse boys, wie weet. Ach, zo kijk je wat om je heen en zie je in het gangpad die zielige zieke Spanjaarden zitten die nog steeds ziek zijn, er een beetje ellendig uit zien en eigenlijk maar een wens hebben, waren we maar in Portmouth.

De dag loopt ten einde en het begint tijd te worden om te gaan eten. Ik heb wel trek maar ik wil niet te veel eten. Ik ga voor vis maar eet niet alles op ofschoon de vis eigenlijk wel lekker is. Tegenover mij zit Mark die niet al te lekker is. Maar Mark komt er over heen en later zitten we met z'n allen lekker aan een glaasje wijn. Harrie verteld een paar mooie moppen en ik doe daar natuurlijk aan mee. Een wat oudere jongere Engelsman komt even bij ons zitten. Het is een popmuzikant, althans hij doet iets op z'n eentje iets met muziek en is met zijn moeder een paar dagen op stap. Moeder moet ook eens de deur uit, zegt hij. De man heeft lang grijs haar, een oudere jongere dus en hij drinkt een glas bier met ons. Ik ga met Mark nog even naar de bingozaal en de gok afdeling maar dit kan mij allemaal maar weinig boeien, de wereld zit maar raar in elkaar denk ik. Deze boot geeft inderdaad een wereld van verschil. Maar ik voel mij in deze rol eigenlijk eigenlijk wel prettig.

Tegen een uur of 11 gaan Mark, Wim en ik naar onze kooi, lekker slapen, het waait nog steeds buiten maar het is wat minder ruig. Morgen de laatste dag alweer, jammer……….

Welterusten.

Dinsdag 9 september 2003

"Mom", "Yes son". "What are they doing there", "Look son, all those persons are looking for birds and whales". "Whales" "Yes son (vader met iets te luide stem) WHALES"

Gelijk het hele bovendek in paniek, whales, whales!!!!!!!!!!!

Iedereen naar de andere kant (de kant waar het veel waait en waar het onbewuste paar Engelsen met hun zoontje van 8 staan. Ze zien de meute aankomen. Moeder verontschuldigt zich en zegt eenvoudig, "sorry, no whales ………………

De meute is teleurgesteld maar vergeeft het de moeder, kan iedereen gebeuren, nietwaar.

Dit is nu het effect wat je kunt krijgen als je niet oppast met wat je zegt. Ook Wim is dit overkomen. Een onschuldige langs vliegende jan van gent wijst hij na en gelijk wordt dit opgemerkt en schieten de mensen naar de overkant. Dan moet je gewoon een beetje in je schulp kruipen en eigenlijk niets zeggen, hopende dat ze niet bij je komen en vragen: "What dit You see, mister". Uhhhh, nothing……………

Enfin, we hebben afgelopen nacht alle drie uitstekend geslapen. Heerlijk. Het dek op dus. De wind is niet al te ruig meer en het helikopterdek is weer open. Het weer is goed en de zon schijnt. We kunnen weer spotten. Naast ons staan een tweetal Spanjaarden. Een vorkstaartmeeuw vliegt voorbij, "sabine, sabine" ze schreeuwen het uit. Mooie waarneming, maar moet je dan zo schreeuwen. Ja, dat moet dat hoort er allemaal bij! Ik houd mijn fototoestel paraat en fotografeer een aantal jan van genten en grote jager. Zeevogels zijn prachtig.

Pilot Whales!!! Grienden dus. Een 7 tal beesten zwemt langs de boot, ik had mooie foto's kunnen nemen, maar ze zijn zo mooi. Ik moet dit zien en het is maar zo kort en dan zijn ze weer weg. Even later weer beroering in de groep mensen, een dwergvinvis glijdt langs, ook mooi en weer geen foto gemaakt, geeft niks. In de tussentijd dat dit plaats vond is Rineke niet aanwezig. Ze heeft de walvissen gemist. Ze ging koffie halen, ook voor ons!!! Alle hulde maar wel jammer want de rest van de dag werden er geen walvissen en dolfijnen meer gezien! Het wordt al rustiger op zee. Zo af en toe vliegt er nog een grote jager langs maar de waarnemingen van stormvogeltjes zijn wel veel hoger dan de voorgaande dagen. Ook zien we nog twee vale stormvogeltjes.

Naarmate wij de Engelse kust naderen zijn ook de stormvogeltjes verdwenen en weten wij er met moeite nog een noordse pijlstormvogel en twee noordse stormvogels uit te plukken, daarna is het alleen maar jan van genten die wij zien. Hoewel, leuk is wel de atalanta die rond de boot vliegt en er wordt zelfs een kolibrievlinder door ons gezien, ja, zelfs hier! Ik praat wat met Gerben die mooie verhalen verteld over verre zeereizen met een zeilboot. De tijd boven op het dek gaat voorbij je blijft turen en turen maar er gebeurt de laatste uren erg weinig.

Een fitis land op een van de reddingssloepen en zoekt een plekje op, even rusten, het beestje zal wel moe zijn. We zien in de verte de kanaaleilanden opdoemen, schijnen mooie eilanden te zijn maar ik ben er nooit geweest. We naderen ons einddoel en met z'n allen (op Gerben na, Oostenrijks meisje stond weer naast hem) gaan we richting ons warm eten. Het is daar echter zo druk dat Johan, Mark en ik besluiten op het dek de laatste krentenbollen en toetjes op te eten. Tja, verlaat nooit het dek!!!! Visarend gemist, sukkels. Gerben was de gelukkige, hij zag hem wel. Dat kan nu gebeuren.

We pakken onze tassen en rugzakken in en verlaten de boot om ongeveer 20.00 uur. Drie uur vertraging door de harde wind in de Golf van Biskaje. We moeten nu nog helemaal terug naar Nederland. Dat zie ik niet zitten en ik kom met het voorstel om ergens in Engeland een onderkomen op te zoeken. Daar voelen de andere mensen ook wel voor, maar men wil toch eigenlijk eerst door Engeland heen, het kanaal over bij Dover om dan wat op te zoeken in Calais. Vooruit dan maar, maar ik denk, is er wel wat open in Frankrijk zo laat in de nacht. We gaan er allemaal mee akkoord en via de autoweg (snelle route) gaan we op weg naar Dover. Bert vergeet de afslag naar Dover te nemen en even later staan we bijna in het centrum van Londen. Omkeren dus.

Woensdag 10 september

Om 02.00 uur verlaten wij Dover met de pond. Heel, heel, moe…………… Bert, Henk, Mark en Rineke slapen zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzop de boot.

Om 03.30 zijn we in Calais. De reis verloopt voorspoedig, want natuurlijk vinden we geen hotel meer in deze uurtjes. Wie wil dit zooitje ongeregeld nou in z'n hotel hebben, om de woorden van Henk maar te gebruiken.

We rijden door België. Nog even lachen. Mark leest "ritsen is vlot en hoffelijk" grappig taaltje dat Belgisch. Bij Utrecht nemen we afscheid van Bert, Henk, Rineke, Gerben en Harrie. We hebben er weer een paar leuke kennissen bij gekregen. Om 10.00 uur zijn Mark en ik weer thuis. De reis zit erop. Hij was fantastisch, en Mark en ik doen het zeker over (maar dat is altijd zo…….)

We hebben 9 soorten dolfijnen en walvissen en 54 soorten vogels waargenomen tijdens de reis van Porthmouth naar Sanurzi. Daarnaast enorm veel gelachen en met volle teugen genoten. Alleen is de reis wel erg lang en vonden we de controles soms ook erg lang duren. Bij aankomst een slaapplek opzoeken in Porthmouth is noodzakelijk, dan kan je nog even met de groep even lekker nababbelen met een lekkere pint bier (of whisky). De volgende morgen kun je dan uitgerust de reis naar Nederland aanvaarden en dat is heel wat ontspannender.

Walvissen, dolfijnen en zeevogels jullie zien mij weer, reken daar maar op, maar nu eerst naar Nieuw- Zeeland op 31 oktober.

De groeten. Nico de Vries

____________________

Waargenomen dolfijnen en walvissen

Waargenomen zeevogels

Nog even een noot. De walvis en dolfijnenfoto's zijn niet van mij maar heb ik uit diverse brochures gehaald. Het fotograferen van deze dieren is niet makkelijk en voordat je het weet zijn ze alweer onder water. De Jan van gent en grote jager zijn wel door mij op de kiek gezet.